Dylatacja posadzki betonowej – robocza, skurczowa i konstrukcyjna
Każdy obiekt budowlany podlega zmianom wynikającym z oddziaływania czynników środowiskowych i sił, jakie powstają w wyniku pracy konstrukcji. Przesunięcia i odkształcenia dotyczące również posadzek, mogą powodować ich pękanie i wybrzuszanie się. Takim zmianom zapobiega dylatacja posadzki betonowej. Jest to celowo wykonana szczelina, która stanowi miejsce do przemieszczania się materiału. Odpowiednie rozmieszczenie takich szczelin oraz sposób ich wypełnienia mają znaczenie dla trwałości nawierzchni oraz komfortu jej eksploatacji.
Bezawaryjna eksploatacja nawierzchni przemysłowych w znacznej mierze jest uzależniona od przyjętego sposobu rozwiązania podziału pól dziennych, pocięcia pól roboczych na odpowiednią głębokość, wypełnienia szczelin dylatacyjnych płyt betonowych. Dobrze wykonana posadzka powinna być odpowiednio wypoziomowana, odporna na czynniki chemiczne oraz obciążenia mechaniczne. Analogiczne wymogi musi spełnić każda dylatacja posadzki betonowej, której celem jest zabezpieczenie podłoża przed pękaniem np. wskutek warunków termicznych. W posadzkach przemysłowych stosuje się najczęściej dylatacje: robocze, skurczowe i konstrukcyjne.
- Dylatacje robocze oddzielają płyty posadzki, uniemożliwiając im kurczenie się lub rozszerzanie.
- Dylatacje skurczowe służą do neutralizowania sił rozciągających, będących rezultatem procesów technologicznych oraz termicznych. Umożliwiają płytom nawierzchni ruchy i zabezpieczają je tym samym przed uszkodzeniami wynikającymi z naprężeń.
- Dylatacje konstrukcyjne wykonuje się np. w celu oddzielenia dwóch sektorów o rozmaitych wymogach technologicznych lub temperaturowych.
Dylatacja posadzki betonowej często jest też określana jako techniczna, termiczna lub przeciwdrganiowa. Ta ostatnia szczególnie sprawdza się w rejonach górniczych, ale też jest niezbędna w halach, w których pracują maszyny w ruchu generujące wibracje.
Zobacz również: Impregnacja posadzki betonowej